Jazda na rowerze uwrażliwia człowieka (przynajmniej mnie) na okoliczności przyrody. Można spokojnie obserwować (moje tempo jazdy temu sprzyja) co dzieje się w najbliższej okolicy.
Stoję sobie dzisiaj na światłach na skrzyżowaniu Popowickiej i Wejherowskiej i cóż widzę: Para rudych ogonów wypada ze skweru prosto na ulicę pod koła samochodów. Całe szczęście, że i one (samochody znaczy) miały czerwone światło. Rozigrane wiewiórki z zapamiętaniem zaczęły wykonywać godowe tańce między kołami aut. Myślę sobie - zaraz będzie masakra... rozplaskana miazga... Bidoki nawet się nie zorientują, że nie żyją (swoją drogą - piękna śmierć). Ratować nie ma jak - rzecz dzieje się po drugiej stronie krzyżówki, w tym spalinowym hałasie, żaden dodatkowy bodziec dźwiękowy nie wybije wiewiórek z miłosnego amoku. Dosłownie w ostatniej chwili smyrgnęły na trawę i myk, myk w górę na drzewo. Ufff, odetchnęłam! Spokojnie przeprawiłam się na drugą stronę a te, zaamorowane na amen, stworzonka wpadają mi prosto pod rower! Ciśnienie mi skoczyło - mało opon nie rozerwało! Znowu się smykom udało! Taka ich karma :-). Jest szansa na nowe pokolenie rudzielców.
I jak tu jazdę na rowerze traktować wyłącznie jako sposób przemieszczania się w punktu A do punktu B. Toż to prawdziwa powieść w odcinkach :-)
Margita
źródełka:
