Trafiłam, jakiś czas temu, na cmentarz w Sapancie (to znaczy ja jeszcze żyję, chyba??? ), traf był wirtualny :-).
Rumunia, jeśli chodzi o tematykę funeralną, kojarzyła mi się do tej pory z Hrabią Draculą, który wstał z grobu (taka gra), osikowymi kołkami, przegryzanymi gardłami itd. Aż tu nagle... Sapanta!
"Miejsce całkiem zwyczajne, wioska, jakich wiele w Rumunii,
pełna starych drewnianych domów, posiadająca klimat jeszcze poprzednich
wieków. Na płotach domów można zobaczyć wiele wyrobów rękodzieła, a
przede wszystkim surrealistyczne dywaniki. Przekrój wiekowy ludności
świadczy o starzeniu się miejscowego społeczeństwa i braku
zainteresowania młodych, do pozostawania we wsi. Większość mieszkańców
to ludzie starsi i stąd zapewne kultywowanie tradycji związanych z
pochówkiem zmarłych. Rumuni pod tym względem mają
bardzo specyficzne zwyczaje, gdyż, nie obchodzą tradycyjnego święta
zmarłych, ale świętują pamięć o bliskim w jednym wybranym dniu roku.
Jest to dzień związany ze zmarłym, jego urodzinami lub innym ważnym
wydarzeniem, a uroczystość w kościele kończy się na cmentarzu zwyczajem
dzielenia się jedzeniem.
 |
| http://waligora.net.pl |
W Sapancie właśnie jest... wesoły cmentarz (Cimitirul Vesel). Trudno się nie zdziwić widząc
taką nazwę miejsca spoczynku zmarłych. Religijne tradycje nakazują
szacunek, smutek i żałobę, ale cmentarz w Sapancie zaprzecza tym
regułom, jakby chciał powiedzieć, że poza śmiercią istnieje coś więcej, a
ludzie, którzy odeszli z doczesnego życia są teraz w innym lepszym
świecie i nie oczekują smutku najbliższych. Jest to oczywiście swoista
ironia, gdyż cmentarz został stworzony ręką ludzi żyjących i to właśnie
oni nadali mu taki charakter. Konkretnie był to miejscowy artysta - Ioan Stan Patraş,
który w roku 1935 wyrzeźbił pierwszy nagrobek, a ponieważ sposób
spodobał się mieszkańcom tradycja jest kultywowana do dziś. Wesoły
cmentarz zachwyca feerią barw, z ogromną przewagą niebieskiego. 
suchych danych, ale
obrazek, ilustrację, swoisty portret życia zmarłego. Obrazki
przedstawiają postacie na motorach, przy warsztatach, tańczące, grające,
opiekujące się dziećmi czy tez wykonujące zwykłe codzienne czynności.
Niektóre tablice to portrety w tradycyjnych strojach. Każdy taki obrazek
z życia zmarłego uzupełniony jest zabawnym wierszykiem, nawiązującym do
jego codzienności. Wszystko to jest wykonane w typowym ludowym stylu,
lekko karykaturalne, proste i nieproporcjonalne, ale bajecznie kolorowe. Kolorowe
pomniki z drewna, zabawne i interesujące sprawiają, że śmierć nie wydaje
się już tak straszna, co ma duże znaczenie
w społeczeństwie, gdzie
młodych jest jak na lekarstwo. Jest jeszcze jeden atut takiego sposobu
pożegnania zmarłych. To przede wszystkim swoista kronika lokalnego
społeczeństwa. Przegląd upodobań, stylu życia, jego długości. Można się
tu dowiedzieć, kto lubił sobie wypić, zapalić, kto zginął w wypadku czy
na wojnie, a kto się zasłużył szczególnie dla wioski. W przyszłości,
kiedy nie będzie już żywych świadków nagrobki z pewnością pozwolą im żyć
nadal."
http://wyjace50.blogspot.com/2013/05/praga-o-szostej-sennie-jescze-ziewa.html
Margita
Zródła:
http://rumunia.lovetotravel.pl/sapanta_-_wesoly_cmentarz_w_rumunii
http://katewisienka.blog.onet.pl/page/3/
http://waligora.net.pl
Ćma, jak wszystkie inne żywiny, ma swoje problemy. Nie wiem czy jest ich dużo czy mało (problemów znaczy), ale jeden z nich mnie zafascynował - ciem pasożyty uszne! Małe, wredne żyjątka wnikają sobie do uszu ćmy i tam żerują (fuj), w efekcie pozbawiając ją słuchu. Postępowanie pasożyta wydaje się być kompletnie bezmyślne (bo niby czego po takim bezmózgu się spodziewać). Ćma pozbawiona słuchu albo walnie łbem w najbliższą przeszkodę i padnie trupem albo, co gorsza, wpadnie w pysk nietoperza, zostając jego kolacją (wraz z pasożytem na deser). Tak czy inaczej pasożycik będzie miał przechlapane. 
