Myślownia na dziś....

Podróże z ogrodem w tle... Drzewo Gaudiego...

Barcelona stała się nieznośnie komercyjna
i nieprzyjazna. Rzucenie okiem na cokolwiek co dotknęła myśl Gaudiego zostało obiletowane, ogrodzone, wystawione na targowisku próżności... Ech.. 

Jak to dobrze, że byłam tam gdy wnętrze Sagrady odurzało surowością kamienia, lekkością ażurów i zapierało dech w piersiach samą formą i wypełniającym ją duchem, pomimo pracujących wokół robotników
i unoszącego się pyłu. Nie było jeszcze podłogi na wysoki połysk, debilnych medalioników w "dziuplach" pod konarami kolumn i parasolowatego ołtarza  skopiowanego żywcem z majorkańskiej katedry (też autorstwa Gaudiego ale przeznaczonego tam).  Park Gueil był normalnym miejskim parkiem - choć w projekcie miał być Miastem-ogrodem - dostępnym gratis dla każdego kto chciał odpocząć w otoczeniu zieleni i niesamowitych form wyrastających z matki ziemi a jednak uczynionych ręką człowieka... Ech...Biedny Gaudi się w grobie przewraca a ja sobie myślę o tych wszystkich cudach natury, które Gaudi przetransformował w swojej głowie na cuda architektury...

A gdyby tak powędrować śladem jego myśli...

Sagrada Famila

Rozchodnik ostry

katedra lana z piasku

kolumny Sagrada Famila

drzewo

na dachu Casa Mila

Smardz stożkowaty

Brama w Casa Batllo

struktura kości

struktura skrzydła motyla

poddasze Casa Batllo

poddasze Casa Mila

szkielet węża

schody w wieży Sagrada Familia

muszla Nautilusa

detal z klatki schodowej Casa Batllo

kręgosłup

dach Casa Batllo

gadzie łuski

Biegnę dalej szukać :-)

Margita

fuente:
mrkenthelibrarian.wordpress.com
www.flickr.com
www.furnishburnish.com
throughthesandglass.typepad.com
thefinchandpea.com
culturemaking.typepad.com
www.michelecarragherembroidery.com
www.thethirdray.com
ilaba.wordpress.com
moco-choco.com
www.stockphotos.ro
en.wikipedia.org
www.ich4pory.pl
www.childrenshospital.org
brainandspinecenter.blogspot.com
barcelonawildlife.com
darynatury.w.interiowo.pl
 www.thecultureconcept.com

Z mojej półki z książkami... Dimiter czyli... agent z piekła rodem?

"(...) Jezus ubrany tylko w przepaskę i brązowe skórzane sandały, ze stetoskopem dyndającym na szyi, z pełną powagą robił obchód pacjentów na oddziale neurologicznym. Wiódł za sobą orszak studentów, skrupulatnie notujących każde słowo, do łóżka ślepca, którego uzdrowił przy sadzawce w Betsaidzie. Jezus miał łagodny i słodki wyraz twarzy, a jego postać spowijała delikatna, biała poświata. Krzepiąco skinął ślepcowi.

- Znów się widzimy - powiedział z uśmiechem.

Adresat cudu leżał sztywno na poduszkach, nie odpowiadał, oczy miał pełne lęku i podejrzliwości. Jezus zdjął kartę choroby z poręczy łóżka, przestudiował i odwiesił na miejsce, po czym zwrócił się do studentów, którzy pilnie podnieśli notatniki i pióra.

- Mamy tu przykład autentycznego cudu - oświadczyło dzieciątko Jezus. Wytknęło pacjenta palcem wskazującym, na którym miało plaster z opatrunkiem.

- Ten człowiek był niewidomy od urodzenia - opowiadało - więc zaaplikowałem mu na palcu odrobinę śliny, a następnie zapytałem czy widzi. Odparł: "Tak. Widzę. Widzę ludzi. Ale gdy chodzą, dostrzegam ich niby drzewa".  Na te słowa niewidomy najwyraźniej się rozluźnił, jakby w końcu zrozumiał, że ci ludzie nie przyszli tu, żeby go oskarżyć o jakąś zbrodnię albo, na przykład, o niedostateczną wdzięczność, i że cud przywrócenia wzroku nie zostanie cofnięty. zamknął spokojnie powieki i skinął głową jakby na potwierdzenie tego co usłyszał.

- Więc wykonałem drugi zabieg - ciągnęło Dzieciątko - tym razem bez śliny. Zastosowałem samo dotknięcie czubkami palców. I od razu zobaczył wszystko jak trzeba, bez zniekształceń. I zwracam państwu uwagę, że dopiero to był faktyczny cud, to drugie nałożenie rąk. Dzieciątko popatrzyło po studentach, którzy pilnie notowali - Czy może mi ktoś powiedzieć dlaczego? - zapytało dobrotliwie.(...)"

Nie, nie - to nie nowy podręcznik wydany przez NFZ dla lekarzy z klauzulą sumienia... To, zaiste, zajmujący thriller autora Egzorcysty. A rzecz zaczyna się w... Albanii.

I nic tu po mnie bo lektura woła i sama jestem ciekawa zakończenia :-)

Margita