Po długim okresie leniwego zimowo - wiosennego słońca zaczęło wiać i rzucać żabami (dla niewtajemniczonych - zaczęło padać :-). Pomimo dość ciepłej aury podejrzewam,że te prawdziwe jeszcze nie otwarły oczek i nie wygrzebały się z, jakże przyjemnego, cieplutkiego, mięciutkiego błotka i, w związku z tym, nie załapały się na rzucanie.
Z nudów i braku chęci wyjścia na niesprzyjające warunki naturalne znalazłam
ersatz - godny nad podziw:
Dwie cudownie wyluzowane Żaby - a może dwóch cudownie wyluzowanych panów Żabów, którzy siedzą sobie beztrosko na daszku zdobiącym secesyjną Kamienicę pod Żabami w Bielsku-Białej. Jedna gra na mandolinie i chyba coś nuci (sądząc po wyrazie "twarzy" i rozchylonych "ustach"), druga, wsparta o beczułkę, niespiesznie sączy winko pykając z fajeczki (kto pije i pali ten nie ma robali).
Tu i ówdzie ściany zdobią powoje, kwiaty, liście oraz owady - jak to w ogrodzie...
Kamienicę zaprojektował bielski architekt Emanuel Rost junior (ze znanego bielskiego rodu architektów) dla Rudolfa Nahowskiego, który umieścił tu w 1903 roku, znaną i odwiedzaną przez miejscowe elity winiarnię. Przy tym samym placu znajduje się Ewangelicki Kościół Marcina Lutra w Białej (bielsko-Biała powstała z połączenia Bielska i Białej...). Był to pierwszy kościół protestancki w Galicji. Jest to o tyle ważne, że podobno właściciel winiarni - katolik, chciał zrobić na złość pastorowi ewangelickiemu i umieścił wyfraczonych panów Żabów, ostentacyjnie oddających się mało moralnym rozrywkom, na elewacji właśnie vis a vis świątyni.
Okazuje się, że żaby - zwłaszcza utalentowane muzycznie mają wzięcie u architektów.
W miejscu gdzie na początku XIX odnoga rzeki Rudawy wpadała do Wisły było pewnie sporo "muzykujących" żab i stąd też na powstałej tam, w latach1889 - 90, kamienicy siedzi sobie zabawna (ale tym razem goła) żaba grająca na mandolinie (dlaczego akurat ten instrument był taki popularny wśród płazów nie mam pojęcia). Budynek zaprojektowany dla krakowskiej szkoły muzycznej przez galicyjskiego Gaudiego z poczuciem humoru - Teodora Talowskiego, wzorem ogrodu miał zmieniać się z każdą porą roku i nigdy nie wyglądać tak samo. Aby to osiągnąć architekt przygotował specjalne wgłębienia i wypukłości w elewacji,po któryvch piąć się miało dzikie wino pięknie kontrastujące wiosną i latem a zlewające się jesienią z ciemno czerwoną cegłą.
Niestety, Kamienica pod śpiewającą żabą, w swojej pierwotnej formie przetrwała tylko 10 lat. Później dobudowano jeszcze jedno piętro, co kompletnie zaburzyło pomysł architekta. Pierwotne wykończenie kamienicy - nagle stało się jej fragmentem, a żaba przestała wystawać ponad budynek. Wylądowała pod dachem, na wysokości trzeciego piętra.
Pod muzykującym płazem ciągle wyraźnie widać pięciolinię i nuty. Podobno to pierwsze takty polskiej pieśni „Dziewczę z buzią jak malina”.
Patrzę z rozrzewnieniem na pomysły dwóch utalentowanych, kreatywnych i naprawdę dobrych architektów i zastanawiam się, dlaczego dziś projekty są martwe, pozbawione poczucia humoru, lekkości, przewodniej myśli,która je uskrzydla i nie pozostawia obojętnymi dla użytkownika i odbiorcy. Dlaczego dzisiejsi, polscy adepci studiów architektonicznych, odwracają się, pełni pychy i zupełnie nieuzasadnionej wiary w swoje pseudo talenty, od śpiewających żab, które ironicznie patrzą z góry na ich bezowocne i mierne wysiłki zabagniające przestrzeń naszych miast "bezżabim błotem".
Takie mnie naszły myśli gdy za oknem rzuca żabami (sorki - Panami Żabami ;-)
Margita
źródełka:
zabytkiartnouveau.blogspot.com
www.werttrew.fora.pl
www.skyscrapercity.com
www.system7.pl
fotoforum.gazeta.pl
www.infoserwis-etnokultura.pl
http://www.polskaniezwykla.pl
http://pl.wikipedia.org
spakm.w.interii.pl
www.skyscrapercity.com
olsztyn.wm.pl
olsztyn.wm.pl
olsztyn.wm.pl
mike-recz.salon24.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Czy Twój komentarz przejdzie przez filtry:
1. Prawdy (czy to co chcesz napisać jest zgodne z prawdą?)
2. Dobra (czy to co chcesz napisać jest dla mnie dobre?)
3. Pożyteczności (czy to co chcesz napisać jest dla mnie pożyteczne?)
Jeżeli tak - pisz :-)