Uroda życia... Mordercza golonka...

(Z oparów przeszłości) 
...parę lat temu na przedwiośniu...

Niedziela, deszcz, ciśnienie tak niskie, że założenie szlafroka graniczyło z cudem. Zasiadamy więc zgodnie z Z. przy lapkach, zamierzając spędzić dzień ten mroczny na wykonywaniu oszczędnych ruchów dwoma - góra -  4 palcyma (;-)

Zagłębiliśmy się już błogo w niebyt gdy nagle  telefon Z. zaczął natarczywie dzwonić. Ki diabeł?

Po drugiej stronie wirtualnego sznurka odzywa się Młody Żonkoś z propozycją nie do odrzucenia: Zapraszamy was na golonkę pod Bogatynię!

Odległość - lekko licząc 200km - w jedną. Golonka pyszna tak, że trza stoliki rezerwować, kusi Młody Żonkoś. Hmmm, w końcu i tak nie mieliśmy innych, równie pasjonujących planów...

Dostaliśmy godzinę na ogarnięcie się, za oknami rzuca żabami... Nic to - jedziemy.

Po drodze drzewa już zaczynają cieszyć oczy leciutką mgiełką zieleni, tu i ówdzie fijołek kwitnie albo żonkil...

Młoda Małżonka  zachęcająco opowiada o zaletach chrupiącej skórki...

No tak - w golonce to najbardziej
tą skórkę lubię...

Dojechalim... Knajpa dość... hmmmm... pospolicie wygląda a i nazwa szału nie czyni... Ale w środku wsie stoliki zarezerwowane. OK - nie jest źle!

Młody Żonkoś od razu do bufetu się kieruje, potwierdzając rezerwację
i zamawiając piwo (dla nas oczywiście i Młodej Małżonki bo sam kierowcą wszak...). Chwilę później goloneczki wjeżdżają na stół... Ech... ten zapach,
ta chrupkość...niebo w gębie... Cudo! 

Jednakowoż golonki słusznej wielkości są i słusznej tłustości... Na dłuższą metę to mordercze starcie z wątrobą... Dobrze, że piwo jest bo inaczej marskość
w kwadransik się uczyni...
I weź tu trzymaj linię na wiosnę!

Margita

dolny-slask.org.pl